De Cokesfabrieken van de Staatsmijnen.
De Staatsmijnen had, 3 Cokesfabrieken. Emma I, Emma II en Maurits.
Voor de fabricage van cokes had men vetkolen nodig, deze bevatten namelijk een hoog gehalte aan vluchtige bestanddelen.
De Staatsmijnen hadden in totaal 3 cokesfabrieken.
De eerste cokesfabriek werd in 1914 gebouwd op het terrein van de Staatsmijn Emma te Treebeek en kreeg dan ook de naam Cokesfabriek Emma. Deze cokesfabriek heeft dienst gedaan tot medio 1954 omdat hij economisch gezien op was. Vandaar dan ook dat men in 1951 begon met de bouw van een nieuwe cokesfabriek, genaamd Cokesfabriek Emma 2, deze lag in de plaats Beek, op slechts enkele kilometers van de Staatsmijn Maurits.
In het najaar van 1954 opende de Emma ll, deze bevatte twee batterijen met in totaal 150 ovens en had een productiecapaciteit van 3000 ton per dag. Later werd nog een derde batterij in gebruik genomen en hiermee steeg de capaciteit naar 4500 ton per dag.
De cokesfabriek Maurits werd in 1929 gebouwd en lag dus ook bij de Staatsmijn Maurits.
In 1938 bestond de Cokesfabriek Maurits uit zeven batterijen met een totaal aantal van 489 ovens en een productiecapaciteit van meer dan 6000 ton.
Deze drie cokesfabrieken van de Staatsmijnen waren in hun tijd de grootste en modernste van Europa.
De cokesfabrieken Emma ll en Maurits sloten beide in het jaar 1968.
Werking cokesfabriek.
In een Cokesfabriek wordt de vetfijnkool in een meng, en maalinstallatie vermengd met fijn kool, afkomstig uit andere mijnen. Vervolgens gaat het mengsel naar de Carbonisatie-inrichting. Hier worden de kolen in lange en smalle ovenkamers, bestaande uit silicastenen of ander vuurvast materiaal, droog gedistilleerd. De tot batterijen samengebouwde ovens zijn dubbelwandig en worden met gas tot circa 1200 graden verhit, waardoor cokes en ruw gas ontstaan. De ovenkamers hebben aan de voor en achterzijde afneembare deuren. Boven op het oven dek bevindt zich per oven een aantal deksels, door welke de oven gevuld wordt met behulp van de bunkerwagen, die boven over de batterijen rijdt. Deze vulwagen wordt onder de kolentoren voorzien van een hoeveelheid vetfijnkool, boven de lege ovens gereden en geledigd. Het carbonisatieproces duurt ongeveer 24 uur en is een continu proces. Elke cokesovenkamer bezit een klimpijp, waardoor de vrijkomende gassen afgezogen en weggevoerd worden naar de gasreinigingsinstallaties. Na afloop van de gaar tijd worden de deuren aan beide kanten van de ovens weg genomen. Aan de achterzijde duwt de drukmachine met behulp van een ijzeren stang de inhoud van de oven leeg, in de gereedstaande bluswagen. Deze bezit een speciale constructie met een hellend vlak en beweegbare kleppen. de gloeiende cokes valt via een geleiding in deze bluswagen, die daarna onder de blustoren rijdt. Daar wordt de cokes met ongeveer 10 ton water geblust om verbranding te voorkomen, waardoor de karakteristieke en gigantische stoomwolken ontstaan. de cokes wordt op de een hellende vloer gestort en na uitdampen en plaatselijke handblussing nog gebroken en gezeefd op verschillende stukgrootten. Het gas wordt na intensieve reiniging voor industrieel en huishoudelijke gebruik verkocht. Een deel van het gas wordt in eigen bedrijf gebruikt voor de verwarming van de cokesovens. Bij de gasscheiding van het cokesovengas ontstaan onder andere waterstof, bij de luchtscheiding onder andere stikstof.
Cokes is steenkool waar door verhitting het gas uit is verwijderd. Dit gebeurde bij temperaturen tussen 900 graden en 1100 graden Celsius. De cokes werd onder andere gebruikt in de hoogovens. Het gas wat vrijkwam bij de verhitting werd na een aantal reinigingsstappen veelal in de energiewinning gebruikt. Tijdens deze reinigingsstappen werden ook stoffen als ammoniak, zwavelwaterstof, benzeen, tolueen en xyleen gewonnen en werd dus gebruikt in de chemische industrie.
Klik op 1 van de linken, om de betreffende pagina te openen.
( foto's niet kopiëren i.v.m. auteursrechten, Auteurswet 1912 )
⚒
