Personeel van de Staatsmijn Emma.

Hier een overzicht van het personeel dat gewerkt heeft bij de Mijn Emma.

( foto's niet kopiëren i.v.m. auteursrechten, Auteurswet 1912 )

© www.gluckauf.nl

⚒

Melkbar van de Staatsmijn Emma.

Reddingsbrigade Staatsmijn Emma.

Iedere steenkolenmijn in Limburg had zijn eigen reddingsbrigade. De reddingsbrigade bestond uit een selecte groep die gekozen was uit alle lagen van de mijn zoals houwers, schietmeesters, beambten, enz. De maximum leeftijd van de manschappen was 45 jaar en men moest ieder jaar een zware medische keuring ondergaan. Uiteraard moest er ook geoefend worden en dat deed men iedere maand, bovengronds in een rookkamer, in de leermijn, maar ook ondergronds. Naast de praktische oefeningen was er ook veel theorie en EHBO. Elke ploeg bestond uit 5 a 6 manschappen en een ploegcommandant. De zogenaamde "leider van de reddingsbrigade" had de algehele leiding over de ploeg. Bij de Staatsmijnen had men de beschikking over het Draeger reddingstoestel BG, model 160A. Dit toestel weegt zo'n 17 kilo en had de beschikking over een voorraad van 300 liter zuurstof die zich onder een druk van 150 atmosfeer bevind. De gebruiksduur van dit toestel was 2 uur á 3 uur. Het is een "kringloop" toestel en dat wil zeggen dat de ademlucht tot een kringloop wordt gedwongen door de longwerking zodat er steeds gebruik werd gemaakt van dezelfde lucht. De drager heeft dus qua ademhaling niet te maken met zijn omgeving, hetgeen hem in staat stelde door te dringen tot elke plaats. In het kort komt de werking van het toestel hier op neer: bij de inademing halen de longen de zuurstof uit de ingeademde lucht en geven er koolzuur voor terug. Bij uitademing passeert de lucht een alkalipatroon en daar alkali de eigenschap bezit koolzuur op te nemen, is de lucht weer geschikt om in te ademen, vooropgesteld dat er verse lucht aan wordt toegevoegd. Voor dit laatste draagt de zuurstofcilinder zorg. Het spreekt vanzelf dat de toestellen zich dienden te onderwerpen aan een geregelde en zeer nauwgezette controle van het personeel in het redding gebouw. Niets mocht aan het toeval worden overgelaten en zelfs het kleinste mankementje dat de reddingsman in zijn verantwoordelijke taak zou kunnen storen, moest worden verholpen. De reddingsbrigades van elk van de 4 Staatsmijnen hadden de beschikking over ongeveer 33 reddingstoestellen. 

Portiers van de Staatsmijn Emma.

Machinisten van de Staatsmijn Emma.

Arbeiders van de Staatsmijn Emma bovengronds.

Stokers van de ketelhuis van de Stm. Emma.

Groepsfoto's van mensen die een bezoek hebben gebracht aan de Stm. Emma.

Mijnopzichters van de Staatsmijn Emma.

Mijnwerkers van de Staatsmijn Emma.

Houwers van de Staatsmijn Emma.

Men werd houwer door de 3-jarige houwersopleiding te volgen. Je mocht deze cursus pas volgen als je minimaal 17 jaar was. Het eerste deel van de opleiding bestond uit schriftelijke lesblokken. Hierin kreeg je alles te weten over steenkool en de winning hiervan. In 6 studieboeken werd het mijnbedrijf en de winning ervan behandeld. De houwersopleiding was een uitgebreide opleiding die van een mijnwerker een technische vakman maakte. Om iets van de praktijk mee te maken kwamen de cursisten daarna voor 6 maanden in een leerpijler ondergronds. Onder leiding van ervaren houwers gingen zij aan de slag om steenkool te winnen. Een houwer had zoveel kennis in huis dat hij bijna ieder probleem zelf kon oplossen. De cursus werd afgesloten met een examen en een houwersdiploma.

Pijlers van de Staatsmijn Emma.

Van de pijlers van de Emma was bekend dat ze een slecht dak hadden en dat vergde veel aandacht bij de ontginning van de pijlers. Begin november 1947 werd een pijler aangetrokken met een enorme omvang, een pijler die tot op dat moment de indrukwekkendste was in het ondergrondse bedrijf van de Emma, deze pijler bevond zich in Laag III-IV. Deze pijler had over een lengte van 140 meter een dikte van de kool van 3 meter (van voet tot kop). Voor deze pijler werden speciaal mijnwerkers uitgezocht en opgeleid omdat deze pijler speciale aandacht nodig had. Deze pijler was zo uniek dat de Chef van het Ondergrondse bedrijf van de Emma aan de speciaal voor deze opgeleide houwers een envelop met inhoud overhandigde. In deze envelop zat een uitbouwschets van de pijler waarbij het ingewikkelde bouwwerk tot in de finesse was aangegeven. De houwers moesten dit dan ook thuis bestuderen. In deze pijler werden 2,88 meter lange Gerlach-stijlen van 70 kilo per stuk gebruikt evenals houten palen die zo dik waren dat ze slechts met volle arm omvat konden worden. De vulstenen voor deze pijler werden door valpijpen getransporteerd die waren aangebracht in een 40 meter hoge neerbraak en verder via een tussengallerij naar de blaasmachine werden getransporteerd. De ontginning van deze pijler vergde vele maanden.

Geslaagde Houwers van de Staatsmijn Emma.

Foto's van het voormalig kantoorpersoneel van de Staatsmijn Emma.

Hieronder vindt U groepsfoto's van personeelsleden die ooit werkzaam waren op de Staatsmijn Emma. Indien U personen op de foto's zou herkennen, plaats dan aub een reactie in ons gastenboek of mail ons via "Contact".