Overzicht foto's bovengronds Staatsmijn Emma.

( foto's niet kopiëren i.v.m. auteursrechten, Auteurswet 1912 )

© www.gluckauf.nl

⚒

Lampenkamer van de Staatsmijn Emma.

De Staatsmijn Emma had zijn eigen lampenkamer, in de beginjaren had de mijn nog niet zo'n heel groot personeelsbestand en de lampenkamer voldeed goed. Maar de jaren gingen verder en de mijn groeide explosief en daarmee ook het personeelsbestand. In de relatief kleine ruimte raakte het al aardig volgepropt en het was een hele toer om vlot te werken. Vandaar dat men besloot om een compleet nieuwe en modernere, veel grotere lampenkamer te bouwen. Eind augustus 1951 werd de nieuwe lampenkamer in gebruik genomen. Over de nieuwe lampisterie het volgende: de eigenlijke lampenruimte had een oppervlakte van ± 750 m2. Bij de lampisterie behoorde een afgescheiden omvormerruimte, waar draaistroom in gelijkstroom werd omgezet en een schaftlokaal voor het lampisteriepersoneel. In het centrum van de lampisterie bevonden zich de controle- en reparatietafels voor petlampen. Aan drie zijden werden de tafels ingesloten door de laadrekken. In de lengterichting van de lampisterie liep een weerszijden een gang. In de ene gang bevonden zich de uitgifteloketten en in de andere gang de loketten voor de inneming van de lampen die van ondergronds kwamen. Het innemen van de lampen geschiedde als volgt: de ondergronders hingen de lampen volgens bepaalde nummergroepen op wagentjes, die vlak achter de loketten stonden. De lampen werden met deze wagentjes naar de laadrekken gereden. De accu's van de lampen werden vervolgens in het laadrek geplaatst. De bovendelen werden aan een speciaal soort verrijdbaar rek gehangen. Verrijdbaar waren ook de magneten, waarmee accu en bovendeel van elkaar los werden gemaakt. Ook bij de uitgifte van de lampen werden enkele nieuwigheden toegepast. Zo waren er afklapbare uitgiftetafels, welke, wanneer ze waren opgeklapt, de lampisterie stofvrij afsluiten. De uitgifterekken waren zowel voor pet- als voor handlampen ingericht, de verschillende soorten lampen hingen op de rekken door elkaar. Ook de ondergronders werd het gemakkelijker gemaakt. Ze behoefden nog slechts hun werknummer te onthouden, lampennummers werden niet meer gebruikt. De nieuwe lampisterie was centraal verwarmd en stond onder overdruk, zodat stof werd geweerd. Het dak was een zogenaamd shed-dak, een speciale constructie, die zelfdragend was. De vloer, die anti-slip was, bestond uit tegel vakwerk met asfalt. Het was wel duidelijk, dat het lampisteriepersoneel - chef, 3 ploegbazen en 35 bedieningsmensen - zich in deze ruime en voortreffelijk geoutilleerde lampisterie uitstekend thuis voelden. Voor het bedrijf was het een grote verbetering. De werkzaamheden aan de ruim 6200 mijnlampen - electrische handlampen, petlampen en benzinelampen - welke op de Sm. Emma dagelijks omgingen, konden nu heel wat rustiger en doeltreffender geschiedden. Scrol naar beneden voor diverse foto's van zowel de oude alsook de nieuwe lampenkamer.

Lift kooien van de voormalige Stm. Emma.

De ploegen ( groep mijnwerkers ) namen plaats in de liften. Ook wel kooi genoemd onder de mijnwerkers. Hier konden t/m 16 personen in vervoerd worden. Per sjiech werkte ongeveer 1850 mijnwerkers, ondergronds. Nadat schuifdeuren gesloten waren, en het signalen werden gegeven.  Ging men met 8 meter per seconde naar beneden. Dat is ongeveer 30 km per uur. In 88 seconden werd een diepte bereikt van 700 meter. Materiaal ging 12 meter per seconden naar onder of naar boven. 

Omkleedruimte en bad lokaal van de Stm. Emma.

Koper gieterij van de Staatsmijn Emma.

Railskappenloods.

In de railskappenloods worden van afgedankte zware spaartaven soliede kappen en stijlen gemaakt 

Overzicht bovengronds.